Het verhaal van Tess over eenzaamheid

'Opeens zat ik in mijn eentje op een zolderkamer van 30 vierkante meter te netflixen en doelloos te scrollen op social media, aldus Tess (25). 'Onverwachts kwam er een einde aan mijn langdurige relatie, dat was een flinke omschakeling. Ik was net een beetje herstellende van deze break-up toen de eerste lockdown kwam. Vriendinnen zaten thuis met hun vriend op de bank. Durfden het ook niet aan om langs te komen. Er was zeker tijdens de eerste lockdown veel angst. Iedereen nam het zekere voor het onzekere.

Ik ben een fanatiek sporter, het geeft me voldoening. Helaas sloten ook de sportscholen. Daarnaast had ik net een nieuwe baan, maar door corona nam het werk af en had ik weinig te doen. Ik had een halfjaarcontract. Als ik mijn werk ook nog eens kwijt raak weet ik niet meer wat ik moet, dacht ik. Gelukkig gebeurde dat niet. Als nieuwe medewerker probeerde ik binding te krijgen met mijn collega’s, maar dat was niet zo makkelijk via een beeldscherm.

Je leert je echte vrienden kennen in moeilijke tijden

Al met al viel er in korte tijd veel sociaal contact weg. In het begin zochten vrienden nog wel contact via Facetime en Skype, om te vragen hoe het met me ging. Maar dat werd minder na een paar weken. Terwijl toen pas de echte klap kwam. Wat gebeurt er eigenlijk allemaal, dacht ik. Tegen die tijd belde er nog maar een enkeling. Je leert je echte vrienden kennen in moeilijke tijden. En natuurlijk is het fijn om die vrienden online te kunnen zien. Maar als je echt bij elkaar zit, vliegen de uren voorbij. Tegen een computer praten, daar is iedereen wel snel klaar mee.

Waar kom ik mijn bed voor uit?

Ik leefde toe naar de streefdatum waarop versoepelingen zouden komen. Dat maakte het voor mij behapbaar. Maar toen bleek dat de versoepelingen nog op zich lieten wachten, werd het uitzichtloos. Waar kom ik mijn bed voor uit, dacht ik. Het hoogtepunt van de dag is een bezoekje aan de supermarkt. Is dit het nou?

‘Hoe is het?’ is vaak een beleefdheidsvraag

Een vriendin bevond zich in een soortgelijke situatie als ik. Bij haar voelde ik me vrij om over mijn gevoel te praten. En bij mijn ouders. Verder hing ik het niet aan de grote klok. Ik voelde me kwetsbaar, wat me terughoudend maakte. En de vraag ‘Hoe is het?’ is vaak een beleefdheidsvraag. Op een diepgaand antwoord zit de vrager vaak niet te wachten. Want dan kost het ineens tijd en werkelijke interesse, die er niet altijd is.

Drempel over

Op een gegeven moment besefte ik dat woorden van anderen mijn situatie niet kunnen verzachten, hoewel erkenning fijn is. Ik moest het zelf weer een beetje leuk zien te krijgen. Daar moest ik een drempel voor overwinnen. Ik ging op Tinder, een app om nieuwe mensen te leren kennen. Het leek mij niks, dacht dat het een grote vleeskeuring was. Maar ik dacht ook, wat heb ik te verliezen, ik moet wat. Ik kreeg verrassend leuk contact met iemand. We spraken af. Picknickten op een groot kleed in de duinen, want de horeca zat op slot. Inmiddels hebben we een half jaar een relatie. Wie had dat gedacht! Hij is een enorme steun voor mij. Het eerste wat we doen als de horeca weer open is, is samen de kroeg in gaan. Want dat hebben we nog niet kunnen doen. Dat wordt dan een soort van nieuwe 1e date ;-)

Probeer nieuwe dingen

Ik sta nu steviger in mijn schoenen. Heb beter leren omgaan met de beperkingen die corona met zich meebrengt. Ben gaan hardlopen en voel minder angst. Tegen anderen zou ik willen zeggen, probeer nieuwe dingen! Iemand tegen het lijf lopen gebeurt nu niet snel. Als je uit je comfortzone komt, kan er kan best iets op je pad komen. En is het geen relatie, dan misschien wel leuk vriendschappelijk contact.