Het verhaal van Reinette Broek

Reinette: ‘Ik woon alleen. Het vrijwilligerswerk is mijn lust en mijn leven. Maar vanaf 20 maart mocht ik De Moerberg niet meer in. Er gold een streng beleid voor vrijwilligers vanwege corona. Vier weken zat ik thuis. Maakte tot vervelens aan toe het huis schoon en wandelde door de Heerenduinen. Vaak liep ik ook even langs De Moerberg, om een glimp van bewoners op te vangen. Ik miste hen vreselijk. En ook de collega’s en het werk. Eten in het restaurant ervaren bewoners als een uitje. Het is oprecht gezellig om er een handje te helpen.

Andere taken

Het restaurant is nog steeds niet open. Mensen eten op hun kamer. Wel ging ik in april weer aan de slag als vrijwilliger, maar met een ander takenpakket. Onder andere organiseerde ik samen met nog vier vrijwilligers de raamcontacten. Het was tijdelijk een goed alternatief. Maar er werden ook heel wat traantjes gelaten of weggeslikt; zo dicht bij elkaar zijn zonder elkaar de hand te kunnen reiken of te omhelzen is pijnlijk. Toen kwam de periode dat één vaste bezoeker per bewoner was toegestaan. Mensen begrepen niet wat er allemaal gebeurde. Het coronavirus is een onzichtbare vijand. De bezorgdheid en angst vloeide langzaamaan over in gelatenheid.

Op ‘het plein’, de ontmoetingsplek voor bewoners, lieten mensen zich weer wat vaker zien. Even een krantje halen, een boodschap doen of samen een kop koffie drinken. Als bewoners gedurende een gesprekje dichter bij elkaar schoven om elkaar beter te verstaan, was het ook aan mij om daar iets van te zeggen. Ook tegen dwarse bezoekers. Ik voelde me soms meer agent dan gastvrouw. We spreken elkaar ook onderling aan wanneer dat nodig is. Dat vindt iedereen oké.

De draad oppakken

Activiteiten lagen lang stil. Op het moment dat het weer kon, pakte de activiteitenbegeleidster voorzichtig de draad weer op. Organiseerde koffiemomentjes per afdeling, met nostalgische kopjes en vers gezette filterkoffie. Je moet iets langer wachten op je kopje koffie, maar ondertussen verspreidt de geur zich over de afdeling. Nu De Moerberg is getroffen door corona, gaan deze koffiemomentjes niet door. Ook is het op ‘het plein’ weer stiller geworden. Uit angst voor besmetting blijven veel bewoners toch liever op hun kamer, maar ik heb het volste vertrouwen dat dit maar tijdelijk is en dat het snel weer drukker gaat worden op ’het plein’, met in achtneming van de voorgeschreven afstand natuurlijk. Tot die tijd zetten overburen hun deuren open en drinken in de deuropening een kop koffie.

Geen feestjes of verjaardagen

De Moerberg is niet opnieuw gesloten. Want die lockdown was onmenselijk zwaar voor bewoners. Een ommetje maken buiten kan. Evenals bezoek ontvangen, op voorwaarde van de coronamaatregelen die gelden. Maar de mate van vrijheid voelt ingeperkt. Dat geldt ook voor mij en veel andere vrijwilligers. Ik heb thuis niemand die ik kan besmetten, of die kwetsbaar is. Daarom durf ik het aan om me in te blijven zetten als vrijwilliger. Maar ik kom niet op feestjes en verjaardagen en ook niet bij mijn oudere broer, vanwege mijn vrijwilligerswerk. Ik ben al drie keer getest op corona, gelukkig negatief. Oudere vrijwilligers, of vrijwilligers met een andere thuissituatie dan ik moeten ervoor kiezen tijdelijk te stoppen met hun werk. Ik spreek weleens medevrijwilligers in de supermarkt. Ze staan te popelen om weer naar De Moerberg te komen als deze weer coronavrij is. We hebben het virus echt nog steeds serieus te nemen. En voor elkaar te zorgen.’