Het verhaal van Maud
Eenzaamheid in coronatijd. Als u eenzaam bent, voelt u zich niet verbonden. U mist een hechte, emotionele band met anderen. Er rust nog steeds een taboe op eenzaamheid. Terwijl het iedereen kan overkomen. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. Ook in coronatijd is eenzaamheid van alle leeftijden. Eenzaamheid is vaak een verborgen probleem. Anderen kunnen moeilijk van buitenaf zien of u zich eenzaam voelt. Deze nieuwe verhalenreeks is er om gevoelens van eenzaamheid met elkaar te delen. Het lezen hiervan kan herkenning en troost geven. U staat niet alleen in uw eenzaamheid.
Maud (44): 'Ik mis vooral het kleine geluk. Dat er bij thuiskomst al iets lekkers op tafel staat. Een handdoek die al voor je klaarligt bij de douche. Samen hard lachen tijdens het kijken van een conference. Tegen iemand aankruipen en de dag doornemen.
Zo rond augustus wordt het onrustige gevoel van gemis erger. Raak ik zoekende in alles en zie ik de toekomst zwart voor me. In die maand overleed mijn moeder, waarna de band mijn ouderlijk gezin minder hecht werd. Ik houd van verbinding, maar dat werd juist minder. Haar verjaardag is in oktober, in november worden de dagen korter en het weer grauwer. En december confronteert me met het ideaalbeeld van ‘one happy family’. Mijn ex en ik hebben voor co-ouderschap gekozen voor onze twee zoons. Ik ben best trots op hoe we dat samen doen, maar we zijn geen ‘one happy family’ meer. En hoewel het mijn eigen keus was, waar ik nog altijd achter sta, mis ik het gezinsleven. Het blijft een wond met een dun korstje erop. De jongens zijn dertien en zestien, gaan steeds meer hun eigen weg, waardoor mijn zorgrol afneemt. Ik houd van mooie gesprekken en de gezelligheid van veel mensen bij elkaar. Dat voert denk ik terug naar de zondagmiddagen bij mijn oma thuis vroeger. De hele familie kwam dan samen. Het gebeurde weleens dat tegen etenstijd de pannen met eten thuis werden opgehaald om met z’n allen bij oma te gaan eten.
Leuker om mijn leven te delen
Ik kan prima mijn eigen broek ophouden. Ben praktisch en zelfstandig, maar het is ook fijn om een geliefde naast je te hebben die je aanvoelt en op wie je af en toe terug kunt vallen. Natuurlijk weet ik dat je geluk en bevestiging niet buiten jezelf moet zoeken. Dat je zelf verantwoordelijk bent om er wat van te maken, we zijn hier immers niet zo lang. Maar ik vind het gewoon leuker om mijn leven te delen en lief te hebben.
Over kwetsbare onderwerpen praat ik niet snel
Het is stil door corona. Soms vliegt me dat aan. Vóór corona was er genoeg afleiding: bioscoop, stadsschouwburg, familiefeestjes, vrijdagmiddagborrels, uit eten, dansen, weekendjes weg. Want mensen om me heen heb ik wel. Daar ben ik dankbaar voor. Ik ben overal welkom en zoek vrienden en familie dan ook actief op. Maar als ik een gezinsleven binnenstap op zondagmiddag, want ik heb geen vrijgezelle vrienden, voel ik me snel te veel. Kwetsbare onderwerpen gooi ik dan niet op tafel. En even die fijne arm om me heen als ik weer naar huis ga kan nu niet.
Humor en lief zijn voor jezelf helpt
Het lukt gelukkig steeds beter om sneller weer kleur aan het zwart te geven. Er is er maar één die iets aan mijn situatie kan veranderen en dat ben ik zelf, een slachtofferrol past daar niet bij. Ik was voorheen vrij streng voor mezelf en milder voor anderen. Met zo'n strenge houding naar mezelf verloor ik mijn eigen menselijkheid een beetje uit het oog. Tegenwoordig ben ik wat liever voor mezelf. Koop een mooie bos bloemen, of bestel eens eten in plaats van te koken, neem een massage om te ontspannen. Dat doet me goed. Ik kijk naar wat ik wel heb in plaats van wat niet. Zelfspot en satirische humor hebben me altijd al overal doorheen geholpen: Kakhiel, Hans Teeuwen, Lucky TV, je moet jezelf niet te serieus nemen. Humor maakt het leven lichter.'