Het verhaal van Diana van Biljouw

16 november 2020
Aandacht voor elkaar

Diana van Biljouw (35 jaar), manager bij Snap-Fitness IJmuiden kreeg corona terwijl ze nog herstellende was van een longembolie.

Diana: 'Snap Fitness IJmuiden was net twee maanden open toen ik lichte klachten kreeg, vooral aan mijn luchtwegen. Ik dacht aan een terugval door de longembolie die ik achter de rug had, hoewel de nacontroles in het ziekenhuis toch steeds goed waren geweest. Ik maakte lange dagen op de sportclub; deed inschrijvingen, intakegesprekken, maakte trainingsschema’s voor leden. Het was druk en dat is wat je wil, zeker als je net open bent als sportclub. De klachten en vermoeidheid negeerde ik. Ik zette mezelf op een zijspoor, dacht het komt wel, even doorbijten. Dat had nogal wat gevolgen. Ik begon veel te niezen en te hoesten, was duizelig, had koud zweet en rillingen en was kortademig. Koorts had  ik niet, wel wat verhoging.

Lockdown

Het weekend voor de lockdown in maart lag ik dan toch ziek in bed. Die lockdown was zakelijk gezien natuurlijk een gigantische klap; leden hadden zich ingeschreven, we bouwden iets op, daar maakte ik me zorgen om. Tegelijkertijd kwam de lockdown voor mij persoonlijk als geroepen. Het gaf ruimte om uit te zieken zonder steeds te denken: wie moet het overnemen als ik ziek thuisblijf? Als manager wil je klaar staan voor je mensen. De lockdown schudde me wakker. Ik moest eraan geloven dat ook ik corona kon hebben. Het was de tijd dat er nog geen testen beschikbaar waren voor iedereen. Maar ik had inmiddels alle symptomen.

Met de ruimte om thuis ziek te zijn, kwam er ook ruimte voor angst. Mijn man Gregory en ik hebben samen een dochtertje, Jailin Lily van anderhalf. Er bestaat geen medicijn tegen corona. Er sterven mensen aan het virus. Laat mij niet een van hen zijn alsjeblieft!, dacht ik bij iedere hoestbui waarop een bloedneus volgde. Codeïne hielp niet. Heel beangstigend. Mijn man, nuchter en de rust zelve, nam mijn angst serieus, maar hielp me er ook doorheen. Praktisch, door een groot deel van de zorg voor onze dochter op zich te nemen en – we hebben een kennel- onze vijf honden uit te laten. En door geduldig te zijn en op mij in te praten, zodat ik de zeven weken die ik op bed lag de moed erin wist te houden. Daar ben ik hem dankbaar voor!

Dierbare momenten

Dat ik het nu vijftien minuten volhoud op een crosstrainer is een overwinning. En dan ben ik als bodybuilder toch wel heel wat meer gewend. Ik probeer nu in alles beter te luisteren naar de signalen die mijn lichaam geeft. Corona heeft al met al veel impact op mijn, ons leven gehad. Toch zijn er ook mooie momenten om te koesteren. We waren als gezin veel bij elkaar. Dat maakte ons samen nog hechter. Jailin Lily en Gregory werden niet noemenswaardig ziek. Ik was thuis getuige van verschillende, dierbare ‘eerste keer’ mijlpalen van onze dochter. We deden samen dutjes, luisterden liedjes, ik liet haar rollen en kruipen op het bed. Ondanks het ziek zijn kon ik zo evengoed echt moeder zijn. Het was een heftige periode, toch ben ik nu niet meer zo bang als toen ik er middenin zat. Ik heb het gehad en ben eruit gekomen. Ik ben er nog steeds! Maar ik blijf ook realistisch, houd me aan de hygiëneregels en anderhalvemeter maatregel.

Het zou mooi zijn als we het volhouden om begripvol en respectvol naar elkaar te zijn. Niet oordelen, maar het gesprek aangaan. Iemand die geen mondkapje draagt, heeft misschien een chronische ziekte die dat onmogelijk maakt, of raakt er ontregeld van. Het optimisme en saamhorigheidsgevoel van de eerste coronagolf lijken soms te zijn weggeëbd, nu we in de tweede golf zitten. Laten we proberen het, waar mogelijk, gezellig te houden met elkaar.'