Het verhaal van Chris Bakker

Chris: 'Het inrichten van een Covid-19 afdeling is een organisatorische uitdaging. Je hebt na te denken over de inrichting van de afdeling, de benodigde, maar schaarse materialen en het efficiënt inzetten van personeel. Collega’s van onder andere de kinderafdeling, polikliniek en dagbehandeling sprongen bij. Normaal heb je één verpleegkundige nodig op vijf patiënten. Op de Covid-19 afdeling is dat één verpleegkundige op twee patiënten. Planbare zorg was afgeschaald, we verleenden alleen acute zorg. Mensen kwamen uit alle uithoeken van het land. We moesten zorgen voor patiënten met een nog onbekende ziekte. Dat gaf veel onzekerheid en stress bij de patiënten en hun familie, maar ook bij het personeel.

Zo kwam er een goede vriend van mij uit Oss op onze Covid-19 afdeling te liggen. Ik werkte niet in de directe patiëntenzorg op dat moment. En omdat beschermmateriaal schaars was, kon ik dat niet gebruiken alleen om hem te bezoeken. Hij was zo dichtbij, maar ik kon hem niet bijstaan. Elke ochtend belde zijn vrouw mij bezorgd op met de vraag hoe hij de nacht was doorgekomen. Er moesten met haar vele bezorgde gezins- en familieleden zijn met eenzelfde vraag. Zo kwamen we op het idee een belteam op te zetten. Dit team belde ’s ochtends met het thuisfront om te laten weten hoe het die nacht met hun dierbare was gegaan. 

Het was spannend allemaal. We zetten onze schouders eronder. Maar toen raakten collega’s besmet. Patiënten overleden. Dat doet wat met een mens. Ik heb collega’s met tranen over hun wangen van de stress hun werk zien doen. Zelf kreeg ik het te kwaad toen een 34-jarige man die ik had behandeld overleed. Het leek juist wat beter te gaan. Kort voor zijn overlijden had hij via de iPad nog gezwaaid naar zijn kinderen. Als team vang je elkaar dan op. Ik ga ook graag naar het strand of een eind fietsen om moeilijke ervaringen van me af te zetten. Iedereen heeft daar zijn eigen manier voor.

Corona is geen ver van je bed show. We zitten inmiddels midden in de tweede coronagolf, die meer jongeren treft dan de eerste coronagolf. Waar de reguliere zorg net weer werd opgestart, wordt die inmiddels weer afgeschaald. Veel mensen in de zorg denken: ‘Daar gaan we weer, doordat de omgeving zich niet aan de regels houdt’.
Ik snap dat de maatregelen lastig zijn. Denk aan pubers waarbij de hormonen door hun lijf gieren, ondernemers die worden geraakt in hun broodwinning. Maar een mondkapje dragen en anderhalve meter afstand houden is geen grote opgave. Het beschermt wellicht niet 100%, maar alle beetjes helpen denk ik dan. Ook jij kan morgen een ongeluk krijgen waardoor je naar het ziekenhuis moet. En wat als er dan geen plek voor je is? Of de borstkankerscreening voor je moeder komt te laat, omdat het niet eerder kon. Als we het een beetje beter met elkaar doen, hoeven er minder mensen opgenomen te worden en kunnen normale behandelingen doorgaan. We zijn allemaal mens en soms gaat het je aan de regels houden mis. Durf elkaar dan aan te spreken, we moeten het met elkaar doen.'