Het verhaal van Anny Koelemij-Zwetsloot

Anny: 'Dat vond ik moeilijk. Vanuit mijn appartement zag ik andere mensen de hond uitlaten. Of een ommetje maken in hun scootmobiel. Ik voelde me betutteld. We zijn als ouderen kwetsbaar, maar niet dom. We willen een stem hebben bij belangrijke beslissingen.' Anny schreef hierover uit naam van alle bewoners een brief naar Hugo de Jonge, minister van Volksgezondheid. Ze uitte daarin haar bezorgdheid en verdriet over de bezoekregeling. 'Als je vier kinderen hebt en vijf kleinkinderen en je mag slechts één vaste bezoeker ontvangen, wie kies je dan?' Haar brief liet de minister niet onberoerd. De maand erop kreeg ze een brief terug waarin begrip werd getoond voor de situatie van ouderen. In de brief werd verwezen naar de handreiking voor bezoekbeleid verpleeghuizen in coronatijd. 'Dat ik antwoord op mijn brief kreeg, deed me goed. Het gaf me het gevoel gezien te worden als oudere. Dat was wel even anders na de uitspraak van Jort Kelder, die zei dat het beleid er op is ingericht om 80-plussers die te dik zijn en gerookt hebben te redden. En dat je die op enig moment toch gewoon moet laten sterven ten gunste van economische groei. Die uitspraak namen veel ouderen hem niet in dank af.'

Razende reporter

Corona zorgt voor stilstand en daar heeft Anny geen tijd voor. 'Ik wil nog veel, maar de tijd die ik nog heb is beperkt. Het virus helpt daar niet bij. Het is een supersaaie periode. Leuke dingen zijn van de baan. Geen gymlessen, vrijdags geen vis eten met de mensen van mijn verdieping. Ik mis de gezelligheid met de medebewoners en het personeel. Het kost moeite om uit die impasse te blijven. De dag lijkt voorbij te vliegen terwijl alle dagelijkse handelingen, zoals het ochtendritueel, steeds trager lijken te gaan. Misschien is dit het moment om mijn levensverhaal eens op te schrijven, want daar houd ik van, schrijven. In De Moerberg word ik al gekscherend de razende reporter genoemd.' Doordat er weinig afleiding is, heeft Anny veel tijd om te overdenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurt. 'Ik ben rooms-katholiek opgevoed. Op school leerden we dat wij het einde der tijden zouden meemaken. Op sommige momenten was ik dan ook bang dat het einde van de wereld ophanden was. Wat er ook gebeurt, er zal voor altijd een 'voor en na corona' zijn. Dat geldt ook voor ons woonzorgcentrum.

Wat waren we trots dat ons huis als een van de weinigen in de regio niet door corona was getroffen. Tot het virus toch binnensloop. Via bewonersbrieven en het Moerberg Journaal werd iedereen goed op de hoogte gehouden van het wel en wee rondom corona. Ik houd het allemaal bij. Wat er wereldwijd gebeurt komt via de televisie mijn huiskamer binnen. We hebben ons wel aan de regels te houden, denk ik dan. Anders gaat het helemaal mis.'